Paolo Taviani

Paolo (d. 8 Kasım 1931, San Miniato, Piza, İtalya) ve Vittorio Taviani (d. 20 Eylül 1929, San Miniato, Piza, İtalya), (Taviani Kardeşler olarak da bilinirler), genellikle Güney İtalya'nın toplumsal sorunlarını ele aldıkları filmlerini birlikte yazıp yöneten ve 1960 sonrası sinemacı kuşağının en önemli adları arasında yer alan İtalyan sinema yönetmeni kardeşler. Babaları, faşizm karşıtı olduğu için Mussolini döneminde baskıya uğrayan bir avukattı. Pisa Üniversitesi'nde öğrenim gören Taviani Kardeşler, üniversitede sinema kulübünün kurulmasına öncülük ettiler. Ayrıca siyasal tutumlarını açıkça belirttikleri sinema yazıları ve deneysel oyunlar yazdılar. 1954'ten sonra Valentino Orsini'yle birlikte kısa filmler çektiler. Joris Ivens'in L'Italia non è un paese povero (1960; İtalya Yoksul Bir Ülke Değildir) adlı uzun belgesel filminin senaryosunu Ivens ve Orsini'yle birlikte hazırladılar. İlk uzun ve konulu filmleri Un uomo da bruciare'yi (1962; Yakılacak Adam) yine Orsini'yle birlikte gerçekleştirdiler. Siyasal konulara cesurca el atan I sovversivi (1967; Bozguncular), Sotto il segno dello scorpione (1969; Akrep Burcu Altında), San Michele aveva un gallo (1972; Aziz Mikail'in Bir Horozu Vardı) gibi filmlerinden sonra 1973'te çektikleri Allonsanfan'la uluslararası alanda dikkatleri üzerlerine çektiler. Ama asıl ünlerini 1977 tarihli Padre padrone'yle (Babam ve Ustam) kazandılar. Bu filmde, Sardinyalı bir çobanın babasıyla ilişkileri çevresinde feodal geçmişler çağdaş yaşam arasındaki çelişkileri kişisel düzeydeki izdüşümleriyle ele alırken klasik anlatım biçimleriyle epik tiyatroya özgü öğeleri kaynaştırdılar. Sesin ve müziğin başlı başına bir anlatım aracı olarak kullanıldığı bu film, Cannes Film Festivali'nde hem büyük ödül Altın Palmiye'yi, hem de Uluslararası Eleştirmenler Ödülü'nü kazanan ilk yapım oldu.