Yüzüklerin Efendisi Filmlerinde Rolleri Azaltılan 10 Karakter

1954-1955 yılları arasında üç bölüm halinde yayımlanan Yüzüklerin Efendisi romanında, Çiftçi Tırtıl, filmlerde olduğu gibi sert mizaçlı bir karakter olarak yer aldı. Ancak "Yüzüklerin Efendisi: Yüzük Kardeşliği" filminde ona çok fazla replik verilmedi. Filmlerde Hobbitler, Tırtıl’dan korkarak, "topladıkları" birkaç ürünle kaçarken – ki burada “toplamak” oldukça geniş bir anlam taşıyor.

1950’lerden bu yana Çiftçi Tırtıl konusunda pek bir şey değişmedi. Kırsal yaşamı bilenler, Tolkien’in Frodo’nun Tırtıl ile karşılaşmalarını ne kadar gerçekçi ve neşeli tasvir ettiğini hemen fark edecektir. Tırtıl, ürünlerini adeta hayatı buna bağlıymış gibi koruyordu – ki gerçekten de öyleydi. Bu yönü filmlerde güzelce yansıtıldı. Ancak filmlerin göstermediği şey, Hobbitlerin Tırtıl ile oldukça samimi bir sohbet ettiği ve aslında onun yolculuklarında onlara büyük yardımı dokunduğuydu.

Tombiş Toluk, "Yüzüklerin Efendisi: Yüzük Kardeşliği" filminde kitaba göre en büyük değişikliklerden birine uğradı. Bu Hobbit karakteri, Frodo’nun Shire’da geçirdiği 17 yıllık sürenin silindiği o kara deliğe düştü. Peter Jackson’ın zaman atlaması, bu dönemi ne doğrudan gösterdi ne de tamamen yok saydı. Yine de, Fredegar "Tombiş" Toluk, filmin genişletilmiş versiyonunda kendine yer buldu.

Tombiş Toluk, Hobbitler için beklenmedik şekilde önemli bir karakterdi ve Frodo Baggins’in Bay Tepedibi kimliğini oluşturmasında büyük rol oynadı. Frodo’nun Shire’dan ayrılışı aslında detaylı bir plan gerektiriyordu; bunun için başka bir eve taşınıyormuş gibi yapması gerekiyordu. Toluk, bu sahte taşınmayı organize etmekle kalmadı, aynı zamanda Yüzüktayfları kapıya dayandığında kaçmayı başararak alarma geçti.

Arpadam Kaymakpürüzü, "Yüzüklerin Efendisi: Yüzük Kardeşliği" filminde yer alsa da, karakteri oldukça sınırlı bir şekilde kullanıldı. Oysa bu önemli müttefik, Hobbitleri Bree’deki efsanevi Sıçrayan Midilli hanında ağırlayarak Yüzük Kardeşliği’ne büyük destek sağlamıştı. Filmde sadece bir hancı olarak gösterilen Kaymakpürüzü’un, aslında Kardeşlik’in başarısında kilit bir rolü vardı. Gandalf, ona unutkanlığı nedeniyle kızmış, mektubunu uzun süre Frodo’ya ulaştırmadığı için onu azarlamıştı.

Ancak kitapta, Kaymakpürüzü nihayet mektubu Frodo’ya teslim ettiğinde, onun Aragorn’u bir düşman yerine müttefik olarak tanımasını sağladı. Başlangıçta, unutkan Kaymakpürüzü’nün Frodo’nun yolculuğunu bu kadar geciktirerek Yüzük Savaşı’nın patlak vermesine neden olduğu düşünülebilirdi. Ancak gerçekte, Kaymakpürüzü Hobbitler ile büyük insanların dünyası arasında önemli bir köprü görevi görmüştü.

Ağaçsakal, "Yüzüklerin Efendisi: İki Kule" ve "Yüzüklerin Efendisi: Kralın Dönüşü" filmlerinde büyük bir role sahipti, ancak romanda çok daha önemli bir karakterdi. Ormanda bulunduğu Fangorn adıyla da bilinen ve Orta Dünya’daki en yaşlı Ent olan Ağaçsakal, Merry ve Pippin’e karanlık ormandaki maceralarında yardım etti. "Yüzüklerin Efendisi: İki Kule"de Hobbitler, Ağaçsakal’dan Isengard üzerinden gitmesini istedi.

Bu akıllıca hamle, Ağaçsakal’a Saruman’ın ormana ve onun dostu olan ağaçlara verdiği zararı göstermiş oldu. Filmlerde Hobbitler, Ağaçsakal’ı Saruman’a karşı savaşa katılması için kandırmış gibi gösterildi. Ancak kitapta, Ağaçsakal Orta Dünya’daki en güçlü varlıklardan biri olarak, Saruman’a karşı savaşma kararını bizzat kendisi aldı.

Prens Imrahil, "Yüzüklerin Efendisi" filmlerinde neredeyse hiç yer almadı. Bu karakter, Tolkien’in "Yüzüklerin Efendisi: Kralın Dönüşü" romanında Yüzük Savaşı’nda önemli bir rol oynamıştı. Tolkien’in I. Dünya Savaşı’ndaki kendi deneyimleri doğrultusunda, ışığın tarafındaki askeri operasyonlar oldukça karmaşıktı. Kitapta bu detaylara fazlasıyla yer verilmiş olsa da, Peter Jackson’ın bunların çoğunu filme dahil etmemesi anlaşılabilir bir tercih oldu.

Warner Bros. yapımı Yüzüklerin Efendisi filmleri, izleyici odağını koruyabilmek için Yüzük Savaşı’ndaki kahramanlıkları daha az karaktere yoğunlaştırdı. Bu sayede Aragorn ve Gandalf gibi figürlerle izleyicinin bağ kurması ve onları yüceltmesi sağlandı. Ancak bu durum, Imrahil’in sahne süresinin neredeyse tamamen kesilmesine yol açtı; üçlemede tek bir repliği bile olmadı ve jenerikte ismi bile geçmedi. Ancak The Lord of the Rings resmi kart oyunu sayesinde kadroya sonradan dahil edilmiş gibi göründü, çünkü kartlardan birinde adı yer aldı.

Glorfindel, Yüzüklerin Efendisi üçlemesinde neredeyse hiç yer almamasına rağmen gizliden gizliye serinin en güçlü karakterlerinden biridir. Imrahil gibi o da Decipher’ın ticari kart oyunu sayesinde üçlemeye sonradan eklenmiş gibi gösterildi. Decipher, Wētā Workshop’tan Daniel Falconer ile iş birliği yaparak oyun için karakterlerin oyuncu seçimi ve kostümlerini belirledi ve bunlar arasında Glorfindel de vardı. Falconer’ın filmler üzerindeki büyük etkisi göz önüne alındığında, bu kart oyunu kesinlikle filmlerin bir tamamlayıcısı olarak değerlendirilebilir.

Her ne kadar "Yüzüklerin Efendisi: Kralın Dönüşü" filminde Aragorn’un taç giyme töreninde kısa bir süre görünse de, "Yüzüklerin Efendisi: Yüzük Kardeşliği" romanında Arwen’in filmde üstlendiği rolü aslında Glorfindel oynuyordu. Frodo’yu kurtarıp Nazgûl’lere karşı mücadele eden oydu. Üstelik sadece bununla da kalmayıp, Gondolin’in yıkılışı sırasında bir Balrog’u öldürerek hayatını kaybeden ve erken reenkarnasyon geçiren nadir Elflerden biriydi. "Yüzüklerin Efendisi: Güç Yüzükleri", birçok uyarlamanın yaptığı Glorfindel hatasını düzeltebilir ve 2. sezonda onun İkinci Çağ’daki hikâyesine yer verebilir.

Celeborn, "Yüzüklerin Efendisi: Yüzük Kardeşliği" filminde, kitapta sahip olduğu hikâyeye kıyasla oldukça küçük bir role sahipti. Yüzüklerin Efendisi evreninde Galadriel'in çoğu Elf’ten daha güçlü olduğu doğru olsa da, kitaplarda ve filmlerde Celeborn’un ön plana çıkmasını gölgeleyen bir karakter olarak gösterildi. Ancak filmlerde, Celeborn tamamen ikinci planda bırakılarak neredeyse sadece Galadriel’in eşi olarak gösterildi.

Kitapta ise Celeborn çok daha fazla etkiye sahipti. Daha fazla repliği vardı ve Lothlórien’de Kardeşlik’e rehberlik etme konusunda daha önemli bir rol üstleniyordu. Tolkien, Legendarium içinde Celeborn’un rolüyle ilgili birçok farklı fikir geliştirdi ve Bitmemiş Öyküler kitabında onu daha büyük bir kahraman olarak tasvir etti. Bu ölümünden sonra yayımlanan derleme, bazı hikâyeleri tamamlanmış, bazıları ise eksik hâlde sunarken, Celeborn’un İkinci Çağ’da Sauron’a karşı çıktığını ortaya koyuyordu.

Peter Jackson’ın üçlemesinde, Yüzüklerin Efendisi’nin isim babası olan Sauron gerçekten korkutucu bir varlıktı, ancak kitapta çok daha fazlasını yaptı. Bu, filmlerdeki rolünün önemsiz olduğu anlamına gelmez; aksine, Orta Dünya’ya, neredeyse George Orwell’in Big Brother’ına benzeyen baskıcı bir tiranlıkla hükmeden bedensiz bir göz olarak tasvir edildi. Ancak filmlerdeki bu değişiklik, Sauron’un hikâyedeki rolünü bir ölçüde azalttı.

Kitapta ise Sauron’un bir bedeni vardı ve onu aktif olarak kullanıyordu. Filmde ise bir hayalet gibi görünüyor, bir ampulün içindeki tel gibi iki nokta arasında asılı duran bir göze indirgenmişti. Bu durum, yüzük olmadan güçsüz kaldığını vurgulamak içindi ve aslında gerçekten de öyleydi. Ancak kitapta, devasa ve korkutucu bir bedene sahipti; muhtemelen kararmış bir teni ve dokuz parmağı vardı. Bu parmakları Gollum’u işkence etmek, palantír aracılığıyla dünyayı izlemek ve karanlık büyüsüyle orduları ve hava koşullarını kontrol etmek için kullanıyordu.

Tıpkı Sauron ve Ağaçsakal gibi, Théoden’in rolü de hem kitapta hem de filmlerde kritik öneme sahipti, ancak üçleme için biraz sadeleştirildi. Bu durum büyük bir olumsuzluk yaratmadı. Filmlerde Théoden’e ait bazı kahramanlık sahneleri Aragorn’a devredildi ve sonuç olarak üçleme, parlayan bir zırh içindeki şövalyesini kazandı. Belki de üç zayıf kahraman yerine tek bir güçlü ve akılda kalıcı şövalye yaratmak daha değerliydi. Ancak Théoden, fantastik edebiyatın en gerçek şövalyelerinden biridir.

Ölümüne kadar geçen süreçte, Théoden, sert mizaçlı bir anti-kahramandan gerçek bir kahramana dönüşmüştü ve filmler bu dönüşümü yalnızca yüzeysel bir şekilde işledi.

Kitapta Merry’nin Théoden’e olan bağlılığı, onun karakteri ne kadar iyi değerlendirdiğinin bir göstergesiydi. Merry, Théoden’in gerçekte kim olduğunu görebiliyordu – yaşlı, yorgun ama hâlâ verecek çok şeyi ve kaybedecek çok şeyi olan bir kraldı. Kitapta, Théoden, Helm’s Deep Savaşı için adamlarını etrafında toplarken, bu sahneler filmde Aragorn’a devredildi. Yine de Théoden, zamanla karamsar bir figürden gerçek bir kahramana dönüştü ve filmler bu değişimi yalnızca yüzeysel olarak yansıttı.

Saruman, Yüzüklerin Efendisi'nin tartışmasız en kötü karakterlerinden biridir, ancak ilginç bir şekilde, filmlerde bile her zaman anlaşılır bir figürdü. Christopher Lee’nin olağanüstü Saruman performansı hayranlar ve eleştirmenler tarafından büyük beğeni topladı, ancak ölüm sahnesinin "Yüzüklerin Efendisi: İki Kule" filminden çıkarılması hayal kırıklığı yarattı. Bu, özellikle Peter Jackson’ın "Yüzüklerin Efendisi: Kralın Dönüşü"nden Scouring of the Shire bölümünü de kesmesi düşünüldüğünde, Saruman’ın hikâyesini yarım bırakmış gibi hissettirdi.

Hayranların ve Christopher Lee’nin ısrarlı talepleri üzerine Jackson, Saruman’ın ölüm sahnesini "Yüzüklerin Efendisi: Kralın Dönüşü"nün genişletilmiş versiyonuna ekledi. Kitaptaki ölümünden farklı olsa da, bu çarpıcı sahne Saruman’ın karanlık hikâyesine unutulmaz ve şok edici bir son ekleyerek onu vahşice bir kazığa saplanırken gösterdi. Yine de Saruman’ın rolü, filmlerde Yüzüklerin Efendisi kitabındaki kadar büyük yer kaplamadı ve önemli ölçüde azaltıldı.