Journey Into Fear

Gemide beni öldürmek için tutulmuş bir katil var.
- Keşke paltomu yanıma alsaydım..

Bir iş seyahatinde normal ve iyi gitmesi istenirken meydana gelen tuhaflıklar, akıllarda hep soru işaretlerini de beraberinde getirebilir. İlk kez gördüğün insanlar ve onlar tarafından hoşa gitmeyecek ya da garipsenecek davranışlar yapıldığında acaba kendine dönük de bir yanlış olabilir mi diye düşünebilirsin bir anda ve güzel gitmesi gereken her şey içindeki kuşku ile bütünleşip ağır bir gizem, bir bilinmezlik halini alır. Böyle bir durumda da güvenebileceğin çok fazla insan olmaz çünkü yurt dışındasındır..

Orson Welles ve Joseph Cotten'ın İstanbul ile buluştuğu sürükleyici bir film. Filmin bir bölümü İstanbul'da bir otel ve emniyet dairesinde geçiyor. Orson Welles filmde Albay Hakkı rolünde ve Türkçe konuştuğu sahnelerde elbette ki bir sinemasever ve Orson Welles filmlerini de önceden izlemiş birisi olarak farklı ve renkli gelen anlar arasındaydı. Kurtuluş Savaşı mücadelesi sonrası istihbarat ve emniyet teşkilatının da doğrudan ülke çıkarlarını düşünen ve vatan mücadelesine bağlı olması filmdeki replikleri ve Türk karakterlere de yansımış. Bu aynı zamanda dönemin ülke itibarının da belli yansımaları olarak yorumlanabilir. Eskiye bir özlem de tekrar zihnimde canlandı filmi izlerken..

Gemide geçmesi ve bir katil paranoyası yaşanması filmin sürükleyici yanıydı elbette. Aslında paranoyadan öte bir gerçek bu ama bir türlü Howard Graham mürettebatı bu konuya ikna edemiyor. Katille karşılaşmalar, orada soğukkanlı davranmaya çalışmak, replikler ise filmin sürükleyiciliğini artıran faktörlerden..

İstanbul'da geçmesi ve ustaların filmde yer alması filmi izlemek için zaten geçerli sebepler. Orson Welles filmde bir Türk albay rolünde bu da filmi izlemek için bir neden olabilir. Filme gelecek olursak yeniden, sürükleyici bir film ve süresiyle de böyle bir konu için son derece makul yapıda..

Puanım: [7/10]

'İyi seyirler..'