New York Yanılsamaları

Being John Malkovich, Adaptation, Eternal Sunshine of the Spotless Mind ve son olarak I'm Thinking of Ending Things'in senaristi olan Anlamsızlık ve umutsuzluğun zirveye ulaştığı filmde Kaufman'ın çalışmayı sevdiği oyunculardan Philip Seymour Hoffman ve Catherine Keener'in yanı sıra Samantha Morton ve Tom Noonan'ı izliyoruz. Filmde bu oyuncular bir yana bütün oyuncular muhteşem bir performans göstermişler. 2014'te 46 yaşında intihar ederek aramızdan ayrılan büyük oyuncu Philip Seymour Hoffman'ın oyunculuğu için ise fazla bir şey söylemeye gerek yok çünkü sanki Kaufman bu filmi onun için yazmış gibi. Yoğun, entelektüel ve ince işçilik bir film izlemek isteyenlerin mutlaka izlemesi gereken bir film.

Yönetmenin doruklara ulaştığı filmi olabilir. Senaryo ve kurgusuna hayran olacağınız bir film. Burada az kişi tarafından izlenilmesi ve yorum alması beni şaşırttı. Derler ya ölmeden önce hayatın her anını zihnimizde belirir bu da öyle bir film. Mutluluk, üzüntü, hayal kırıklığı, pişmanlıklar, ihtimaller ; varoluşumuzu etkileyen tüm unsurların toplamını görüyoruz filmde. Pek çok ayrıntı ve sembolik şeyler var izlerken buna dikkat etmek gerekiyor. Belli bir zaman akışı da olmadığı için izlemekte zorlandım. Başta Hoffman olmak üzere bütün oyuncular harika oynamış. Yılda bir kez izlenilmesi gereken bir film, her izlediğimizde yeni bir şeyler keşfedebiliriz. Yönetmene aşina olanlar izlesin derim. Puanım 8.5

"Hayat; asla sahnelenemeyecek bir filmin sonsuz tekrarından ibarettir," sözünü hatırlattı bana film. İnsanın varoluş sıkıntısını, hastalık psikolojisini, ölüm takıntısını, aşkı arzulayışını, yalnızlığı ve hayatın anlamını bulma telaşını çorba niyetine önden servis etse de ana menüde; insan denen zavallının tek tip üretim mamülü olduğunu tiyatral öğelerle izleyene sunuyor. Hem de giderek yükselen bir binaya bakıp baş dönmesine yakalanır gibi... Hayat denilen tiyatro sahnesinde herkesin kendi filminin baş rol oyuncusu olduğu gerçeğinden öteye geçen film, filme ayak uydurup biraz da kazı çalışması yapmayı seven ve metafor aramaktan hoşlanan izleyiciler adına otobiyografik bir deneye ve deneyime dönüşüyor. Herkesin birbirinin kopyası olduğu, herkesin kaygılarının ve arzularının aynı olduğu, yaşam karşısında her bireyin çaresizlik boyutunun aynı düzeyde olduğu ve buna rağmen herkesin kendini farklı, üstün ve ölümsüz gördüğü yanılgısına kapıldığı ve ne kadar acınası ve önemsiz olduğu gerçeğini göz ardı edişi filmin derdi olurken "zaman" kavramıyla da "pişmanlık" olgusunun aynı tabakta yer aldığını da göz ucuyla işaret ediyor. "Anı yaşa" felsefesine inananlar ve hayatın bir anlamı olduğunu düşünenler adına anlamlı ve etkileyici bir film olarak kabul görülebilir ama hayatın bir anlamının olmadığı hatta tanrının olup olmadığıyla bile ilgilenmeyen nihilistler için "sadece gerçekçi bir film" olarak ifade edilebilir.

Hani bazı edebi eserler okursunuz ve bu eserler bittikten sonra, baştan aşağı düşüncelere koyulursunuz; bir yere gidersiniz, aklınıza o eser gelir; ha bire esere kendinizden bir şeyler katar, farklı farklı deyişlerde bulunmak istersiniz... İşte Kaufman'in bizlerin yapmamızı istediği iş tam da bu! İzleyen çoğu kesimin de belirttiği gibi oldukça yorucu ve kafa kurcayalayıcı bir yapım; elinizden geldiğince sakin bir zamanda izlemeli ve tüm sahneleri sindirmeye çalışmalısınız. Kolay kolay anlaşılabilecek vaziyette bir eser değil; 2 kere izlemek faydalı olabilir; ama soruyorum: Dünyanızda bu filmi 2. Kez izleyecek bir enerji var mı ? Tavsiye vermem gerekirse, filmi Psikolog olmak isteyen kişiler, insanın derinsel fikirlerine değer verenler izlesinler; çünkü bu eser; eminimki benliklerine bir şeyler katacaktır. Boş bir film değil.. Cinsel sahneleri sardırabilirsiniz.