Piyanist

Haneke sinemasının derdinin seyirciye rahatsızlık vermek olduğunu yeri geldiğince Haneke'yi bilen herkes gibi ben de söylüyorum. Haneke bu sefer de cinselliğin o herkesi rahatsız eden ve kimsenin açık bir şekilde ağzına alamaya cesaret edemediği yanlarını(sadist-mazoşist,sapkın) ele alıyor. Haneke bir yandan seyirciyi o pasif halinden uyandırmak sarsmak istiyor ama bir yandan bizi o pasifliğin içine çaresiz bir şekilde ve bilinçli hapsediyor. İzleriz. Rahatsız oluruz ama elimizden bir şey gelmez. Fark etmenin ve düşünmenin o büyülü çaresizliğini yaşarız içimizde mecburi. Haneke bu filmde tam bir Freudyendir ve Lacancıdır gerçekten. Film yine ödipal dönem öncesi anne çocuk ilişkisine bir göndermedir. Yani Erica kırk yaşlarında bir kadın olarak hala anneden ve belki abartı olacak ama doğadan ayrışması gerçekleşmemiş bozuk bir kişiliktir. filmde sadist-mazoşist cerçevede sapkın eğilimlerin anlatsını iyice rahatsızlık verici bir hale getiriyor Haneke.

çok acayip bir filmdi.duygudan yoksun bir piyano öğretmeninin aşk ile imtihanını anlatıyor.belki mükenmel bir piyano eğitimi aldı ama o kadar saatlerce çalışmaktan olsa ki duygulardan yoksun kalmış tam br roboto dönüşmüş.film aslında çok şey anlatıyor.
Filmde mükenmelliyetçilik ve duygular çok iyi anlatılmış.iyi bir eğitimden sonra piyanoyu çoğu kişi çalabilir.ama işte sosyal hayattan uzak kalarak çok çalışıp mükenmel kusursuz ama robot gibimi çalmakmı ? yoksa ruhunu vermeden hata yapmaktan korkarakmı ? mükenmel olmasada kendi yorumunu katıp duygusal biçimde çalabilmekmi ??? hangisi iyidir acaba ?

Neyse filmi mutlaka izleyin diyemiycem ama izleyebilirsiniz.anlatılmak istenenler güzel ama beni yeterince etkileyemedi.

10/6