Babies

 
The babies (2010)belgeseli tek kelimeyle muhteşem.
A look at one year in the life of four babies from around the world, from Mongolia to Namibia to San Francisco to Tokyo.
But Babies just might restore your faith in our perplexing, peculiar and stubbornly lovable species.
Belgeselde dört farklı kültürden dört bebeğin doğumdan itibaren iki yaşına kadar ki hayatı ele alınmış. Afrikalı bebek toz toprak içinde doğayı keşfederek büyürken, İngiliz bebek alışveriş merkezlerinde köpüklü banyolar içinde büyüyor. Moğol bir bebek kırsal kesimde horozlar ve inekler odasına girip çıkacak kadar rahat bir hayat sürerken, Japon bebek anne bebek yogası için bir kursa gidiyor. Onları karşılaştırarak izletiyor film size. Kurgusu çok etkileyici. İster istemez doğal ortamda ve tamamen rahat büyüyen çocuklar daha sevimli görünüyor gözünüze. İngiliz ve Japon bebeklerin yapay dünyaları hem itici hem de tanıdık. Üstelik tüm dünya kültürlerinin bu “seviyeye” ulaşması zorunluluğu iyiden iyiye komik görünmeye başlıyor. Bambaşka çocuk yetiştirme kültürleri o kadar anlaşılabilir, sevimli ve uyumlu ki… Hiç çeşit çeşit oyuncağa ve aksesuara ihtiyaç duymadan büyüyor kırsal kesimlerde bebekler. Hem de en güzel oyuncakla, hayvanlar, böcekler, çamurlar ve bitkiler… bir deingiliz anne yogaya gidiyor ve doğa bizim anamız tarzı şarkılar söylüyor, tabiî ki doğadan uzak bir spor salonunda. Doğallığa geri döneye çabasının kendisinin çabayı bile yapaylaştırmasını ibretle izliyoruz. Tabiî ki biz şehirli annelerin ne denli buna benzediğimiz asıl korkutucu olan.
İngiliz kültürünün en yakın kültür olarak görünmesi ise apayrı bir sorunsal. Küreselleşme ve kapitalizmin sonucu olarak kendi çocuk yetiştirme tarzımıza en yakını ingilizinki görünüyor. Ama gerçekten mi koca koca ineklerin ayakları altında oyun oynarken, kıçı başı ortada bebek ölmüyor diye de sorası geliyor insanın. Onca bebek ölümleri, şehir hayatında ölümlerin azalması falan koca bir efsane mi yoksa? Değer yargılarımız da aynı şekilde.. popoları açıkta dolaşan Afrikalı bebekler birbirlerinin bedenlerine yabancılaşmadan, utanç duymadan büyüyorlar. Belki de bizim ki yanlış, zararlı…
Tüm bebeklerin fiks hareketleri var. Hıçkırık tutunca şaşırmak, uykusunda istemsizce gülümsemek, emme hareketleri yapmak, bir şey keşfedeceği zaman odaklanmak, yürümeye çabalamak, ayağını yakalamak…

 

Çok hoş bir belgesel olmuş. Moğolistandan Bayar, Namibiadan Panijao, Japonyadan Mari ve Amerikadan Hattie adlı 4 bebeğin doğumundan itibaren geçirdikleri evreleri, büyümelerini anlatan bir film. Yaklaşık 1,5 yıllık bir dönemi kapsıyor. Film, dünyanın değişik dört yerindeki sosyal hayatı yansıtması bakımından oldukça ilginç. Filmin müzikleri çok güzel. Yeni anne ve babaların ya da 1.5 2 yaşlarında çocuğu olanların keyifle izleyecekleri bir belgesel. Filmde ortadoğu, kuzey afrika veya orta asyadan da bir bebek olsaydı belgesel daha bir güzel olurdu. Önemli bir boşluk olmuş. İlgi ve keyifle izlenecek bir belgesel. IMDB notu çok düşük biz filme hak ettiği puanı verelim. 9/10