Schramm

Mide bulandırıcı, sinir bozucu bir deneysel film. Sapıklığa, cinsel saldırganlığa bir güzelleme olarak algıladım filmi. Filmin girişinde sapık-seri katil Carl Panzram'ın ''Bugün kirliyim, fakat yarın yalnızca kir olacağım'' sözünün verilmesi de bende bu duyguyu uyandırdı. Sapıklığın geri planında gizem, yalnızlık, zekâ gibi unsurların verilmesi, bu bozuk kişilikleri halkın/izleyicilerin gözünde biraz sempatik gösteriyor gibi. Oysa bu durum kökeni çocukluğa dek inen ciddi bir psikolojik hastalıktır. Böylesi filmlerde bu hususların çok dikkatlice ve titizlikle yansıtılması gerekiyor.

Pasolini'nin Solo ya da Sodom'un 120 Günü filmini anımsadım Schramm'ı izlerken. Onda da hazmı çok zor sahneler vardı, hatta belki daha ağırdı, fakat o filmin bir ideali vardı, İtalyan faşizmini yeriyordu. Hatta Pasolini bu uğurda öldürüldü de... Fakat Schramm'da hiçbir ideal kaygı bulamadım. Yönetmenin tek yaptığı deneysel ışık, hareketler ve sahnelerle sapık/saldırgan bir karakteri haklı göstermekti.