Paris'te Son Konser

Mizahi bir dil ile sistem eleştirisi yapılmak istenmesine kimse bir şey diyemez ancak ne idüğü belirsiz toplama bir müzisyen topluluğunun tanrının yardımıyla yakaladığı başarı için biraz olsun akılcılık beklenir. O ne ironidir müziğin gücü iflah olmaz komüniste tanrının varlığını söylettirir.
Amaca giden yolda her şey mubah sayıldığından herbirinin kendi ajandası olan bu eski Yahudi müzisyenler sosyalist sistemin lağvedilmesiyle hakim olan kapitalist sistemde de gerekli değeri bulamamış olacaklar ki açgözlü, paragöz, ilkesiz insanlar olarak Paris sokaklarında dolaşırlar. Sonuçta ilk provalarını konser saatinde yapmak durumunda kalırlar. Güzel kızımız Mélanie Laurent kabızmış da çıkarmaya zorlanıyormuş gibi çalınca göz yaşları sel olur,ayakta alkışlar gırla kıyamet gider. Kısa ve yapay bu konserden etkilenmek için daha önce hiç klasik müzik konseri dinlememiş olmak gerekir. Ortaya konulan eser sistem eleştirisi falan değil düpedüz düzeysiz dalga geçme olduğu gibi, yapılan müzik de gerçek sanatçıların emeklerine saygısızlık niteliğinde.

II. Paylaşım savaşı yıllarında soykırıma tabi tutulan Yahudilere ilişkin film yapıldığında yine mi Yahudi propagandası diye burun kıvrılır çoğunlukla. Oysa anlatılmak istenen ve önemli olan inançlarından dolayı yok edilmek insanların dramıdır aslında. Yönetmen Radu Mihaileanu'nun yaptığı dört filmden üçünde Yahudilerin yaşadığı insani dram değil Yahudi olmak temel konudur.

Birkaçı dışında oldukça beylik espriler, Yeşilçam melodramı özentisi bir konu...


Son söz:
Toplama orkestra hikayesi arıyorsanız "Selamsız bandosu (1987)" müzikal performans içeren film arıyorsanız "Vier Minuten - 4 Dakİka (2006)"
40/100