Ölümün Maskesi

George Romero, korku sineması denince ilk akla gelen isimlerden. Öyleki ünlü üçlemesi 'Yaşayan Ölüler' çoktan bir külte dönüşmüş durumda. Peki ya son filmi 'Bruiser'? Açıkçası tam bir hayal kırıklığı.. Film öncelikle daha ne anlatmak istediğine karar verememiş. Tam manasıyla bir korku filmi mi olacak, yoksa parodi mi olacak? .. Ya da bir sistem eleştirisi mi getirecek yoksa saf korku ile mi yetinecek? Bu sorulara cevap aramadan, Romero filmi çekmeye kalkmış ve ortaya tam bir fiyasko çıkmış. Korkmak istesekte korkamayacağımız can sıkıntısı ile dolu bir film maalesef 'Bruiser'. Tamam bir kaç sahne de parodiye yaklaşılmış, ve dürüstçe söylemek gerekirse tebessüm etmeden de duramıyor insan. Ama.. Aması şu: Bu bir iki sahne eğer filmin tümüne egemen olsaydı; yani Romero filmini yıllardır çektiği filmlerin bir parodisi yapsaydı en azından başarılı bir parodi ortaya çıkacaktı, ve bizde sinemadan sıkılmadan çıkacak en azından ortalamanın hatta vasatın üzerinde bir filmi izlemiş olmanın çok da fazla olmayan zevkini yaşayacaktık. Ancak sonuç böyle olmuyor ne yazıkki.. Çünkü Romero her sekansta farklı bir tarz deneyip bazen parodi bazen korku bazen gerilim öğelerini kullanıyor. Ve sonuç tam bir hüsran oluyor. İşin asıl kötü yanı ise Romero'nun sanırım başarı ile yaptığını zannettiği, oysa tam bir saçmalık olan sistem eleştirisi. Kendisi bir eleştiri getirdiğini zannetmiş ama aslında hiç bir şey analatamamış. Yani o yüz yok olmasa adam hakkını aramayacak mıydı? İyi ki adamın yüzü yok olmuşta adam kendini bulmuş.. Peh! Üstelik kendini bulma cinayetle eş tutulunca böylesine saçma sapan bir felsefeyi anlatmaya 'çalıştığı' için yönetmeni tebrik etmek gerek. Senaryo berbat, yönetim vasat ve oyunculuk rezalet olunca tek söyleyeceğimiz Romero'ya şu oluyor: Bir daha ki sefere ödevini iyi çalış ta gel! !

işte film bu senaryo bu. tam stephen king işi senaryo. nede olsa romeroz ile stephen usta dost olduğu için şaşırmamalı. üzüm üzüme baka baka kararır derler ya:) neyse film patronu tarafından küçümsenen arkadaşı tarafından dolandırılan ve sevgilisi tarafından aldatılan bir adamın bir gün bunu öğrenmesi ve ertesi günü bunun öfkesi ile intikam alabileceği bir yüze sahip olur. çalıştığı şirkette üretilen beyaz maskeler yüzünde kalıcı bir ize dönüşmüştür ki bu intikam alması için en büyük fırsattır. herkesten teker teker intikam alır. peki ya asıl sevdiği kadın bunu istiyor mudur? romero dan yine bir şaheser. mutlaka izleyin

Bir halka ilişkiler şirketinde yöneticilik yapan sıradan bir adam olan Henry Creedlow (Jason Flemyng), tam bir bastırılmış duygular adamıdır. Eşiyle mutsuz bir beraberliği vardır, eşinden ve eşinin fifi köpeğinden nefret etmekte ama bunu söyleyemektedir, patronundan (Peter Stormare) nefret ettiğini söyleyemediği gibi, patronunun eski karısı ve kendisinin de iş arkadaşı olan Rosemary’e de (Leslie Hope) açılamaz, yakın dostu olduğunu idda eden yatırımcısı tarafından düzenli biçimde kazıklanır, hizmetçisi eşyalarını yürütür. Bir sabah dinlediği radyo programında “saygı görmemekten ve insan yerine konmamaktan” şikayet eden bir dinleyicinin canlı yayında intihar etmesi ile sarsılan Creedlow, aynı günün akşamı karısı ve patronunu haddinden fazla yakın bulduğunda yıkılır. Ertesi sabah tek başına uyandığı evinde, aynaya baktığında yüzünün olmadığını görür. Henry’nin ardına saklanacak bir yüzünün olmaması, duygularını “daha net” ifade edebileceği ve doyasıya intikam alabileceği, “arıtılmış” bir ortam sağlar. George A. Romero’nun tüm filmlerinde olduğu gibi, çerçevenin dışında kalan detayları kurcaladığı ve sıradan insanın bilinçaltına ve kimlik olgusuna el atmayı denediği bu film, ne yazık ki çok zayıf bir film. Parti sahnesinde Misfits’in canlı performansının bile kurtaramadığı filmin tek güzel yanı Peter Stormare’in birebirde adam eksilten lakayit oyunculuğu.