Jisatsu Sâkuru

Filmin sosyolojik boyutu çok ilginçtir. İnsanlar ilk olay olduğunda metroda hiç konuşmamakta ve dehşete kapılmaktadırlar. Ama olaylar artınca insanlar intiharı sıradan birşeymiş gibi görmeye başladılar. Tıpkı günümüzde olan şehit haberleri gibi. Yalnız bir de gizli boyutu var; o da intiharın bilinçaltı yoluyla insanlara sevdirilip uygulatılması. 'Bunu kim yapıyor ?' ya da 'Kim yaptırıyor kardeşim ?' soruları da doğaldır. Küçük çocuklar kolonisi bunu nasıl akıl edebilir ki ? İnsan doğuşu itibariyle öğrenilmiş olanı yapar ki bu da aslında çocukların başında birisinin olduğunu düşündürür. Yaptıkları ayinlerin sistematik ve düzenli olması ayrıca yerde civcivlerin olduğu bir oda bulunması (bkz. Ozzy) insanda bazı şeyler çağrıştırıyor tabiki. Ama filme saçma diyen insanlara bir soru; Michael Jackson öldüğü için kaç kişi intihar etti ? Ya da Black metal gruplarına bakın insan keseninden, kilise kundaklıyanına kadar. İnsanda itaat isteği var bu açık, eğer doğru yönlendirilmezse bir insana ya da basit bir futbol kulübüne, ya da rock grubuna da itaat edebilir.