Helen

fazlasıyla ağır ilerleyen, aklınızda bi takım sorular oluşmasına sebep olan ama bunlara cevap vermeden biten bir film. helen neden bu kadar ağır bir depresyona giriyor, ailesi ona bu kadar destek çıkarken neden o yalnız kalmayı tercih ediyor. mathilda da aynı şekilde onları bu kadar ağır depresyona sürükleyen nedenler neler. benim söyleyebileceğim en iyi cevap zayıf karakterli olmaları olabilir ancak. zira çok daha büyük sorunlar yaşayıp bunlara rağmen dimdik durabilen örnek insanlar varken hayatta, elle tutulur hiçbir sebep yokken bir insanın hayatını altüst etmesi pek de kolay anlaşılamıyor maalesef. hele de tüm bu durumlara karşın her zaman yanında olmaya çalışan sadık bir eşi varken.
 
filmin en iyi yönlerinden biri dram filmi özelliğini bize yansıtan kasvetli bir havaya sahip mekan seçimleri olmuş. sürekli bir yağmur, kapalı hava depresyon halini tetikleyen bir durum haline getirilmek istenmiş gibi. filmin bu kadar ağır ilerlemesi, aklınızda oluşan sorulara bir türlü somut cevaplar verememesi ise açıkçası izlerken biraz sıkılmanıza neden oluyo. ağır depresyona girmiş bir insanın neden o halde olduğunu, onu buduruma iten unsurları bilmeden çöküşünü izliyosunuz. bazı seçimlerini saçma bulup eleştiriyorsunuz ama bazen de empati yapma gereksinimi duyuyosunuz. amaç bumuydu bilemem tabi.
 
ashley judd un performansına bayıldım. depresyon halini olduğu gibi yansıtmış gibiydi. bakımsız halleri, dengesiz tavırları, depresyona olan isyani vs. fimin en göz dolduran performansı onundu olması gerektiği gibi. sonuç olarak şunu diyebilirim, film bana çok çok derinden duygular hissettirmedi, hatta bazen izlerken sıkıldığım bile oldu. benim görebildiğim önemli bir mesajda vermiyordu film, bu yüzden izlenmese birşey kaybettirmez sanırım