Silence

sessizlik ve huzur ne büyülü kelimeler ve filmin en düşündürücü repliği..."kimse kimsenin ruhuna müdahale etmemelidir. birinin digerine karşı üstünlük sağlaması gerekmiyor. hem de paylaşacak bu kadar şey varken"

görsel metin portekizli rahipler ve japonya'da zulüm gören hristiyanların hikayesini anlatırken, misyoner ve sömürgeci doğu ve batı, hristiyanlık ve budizm arasındaki farklılıklara temas eder ve seyirciyi ilginç sorulara yönlendirir ancak kesin cevaplardan kaçınır. bize yansıyan bölümlerde ülkenin köylü ve ikna edilebilir kesimi vardır. dine davet edilenlerle birlikte papazların iman mücadelesi anlatılır.
yönetmenin bir çok karede hristiyanlığın bilinçaltındaki özdeşliği ‘kendilerini isa gibi görme’ yansıtması dikkate değerdir. varlıkların tanrı olma ya da tanrı’yı somutlaştırma arzusu semavi dinlerde sık rastlanan bir özellik, bu kavramlar irdelenmiş ve scorsese’nin zihinde aydınlığa ulaşmış.

dine davet, hizmet, özünde iyilik gibi gözükür ama toplumların iradesine, düşünmesine müdahaledir onları sorgulamaktan alıkoyar. scorsese soruları tarafsız hale getirebilmek, her iki tarafı teselli etmeden gösterebilmek için bilakis doğru soruları, cümleleri japon karakterlerin diyaloglarına yerleştirir ve aslında dikkatli izeyici bu zihniyeti çok dikkatlice eleştirdiğini fark edebilir, peder samimi değildir.
monologlarda gizli olan serzeniş, kibir, sembollere atfedilen bilinçaltı kutsiyet, filmin karelerine dikkatlice yerleşir ancak yine de bir tedirginlik hakimdir. oyuncudan seyirciye yansıyan bu tedirginlik, bilinçli bir tercihi mi bilemeyiz. yine de anlatım propaganda gibi algılanmaya müsait. senaryonun uzun bir süreye yayılması, düşünme süresinin de uzun olduğu ve derin bir sorgulamayı yapıta aktarmanın cesaret gerektirdiği anlamına gelir. filmin galasının vatikan’da yapılması nazarımda bir nevi dengeye işaret eder.

ALINTI