Dilsiz

bu filme altı boş yahut senaryo iyi değil diyebilmek için tasavvuftan ve doğal olarak felsefeden anlamıyor olmak lazım. eğer öyle iseniz filmi beğenmezsiniz. film herkese hitap etmiyor, etmek zorunda da değil. o yüzden öncelikte senaristler ve yönetmenin hakkını teslim etmem gerekiyor.
Film Şeyh Galip'in ''Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen (Hoşça bak zatına ki âlemin özüsün sen) Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen.(Varlıkların gözbebeği olan insansın sen)'' beyitinde ifade edildiği gibi insanın kendini bilmesi üzerine inşa edilmiş. Sami'nin ölmeden evvel ölme, hiç olma, tasavvuf felsefesine göre Allah'ta yok olma yolcuğunu anlatıyor. filmde ayna kullanımı bu yolculuğu somut olarak görmemize yardımcı aslında. Sami filmin sonlarına doğru aynaya baktığında yansıması silikleşiyor. yine asansör de bunu somutlaştıran başka bir madde aslında. Sami asansörün nasıl çalıştığını bilmediği için içinde kalıyor. filmin sonlarına doğru onu kullanmayı da öğrenip içinde kalmadan kullanabiliyor. yolculukta üst mertebeye çıktığının bir göstergesi, keza asansörde de ayna var zaten. bu iki metaforu o yüzden çok beğendim.
Sami'nin aşkı uğruna yaptığı fedakarlıklar ve bunu incitmeden göstermeden yapması çok hoştu. tasavvufa göre incitmemek ve incinmemek esastır. hocasının ayıbını görmesine de yardımcı oluyor bu vesile ile. filmin sonunda hocası, selma ve kendi aslında yolculuklarını tamamlıyorlar. hocası Medine'ye gidiyor ve Selma da icazetnamesini alıyor.
Bununla birlikte Mantıku't-Tayr ve Tüccar ile Papağan hikayesini bilmezseniz Sami'nin duvara resmettiği resmi anlayamazsınız. filmi izleyecekseniz en azından bu hikayelerini okumanızı öneririm. o şekilde daha anlam kazanacaktır ve boş gelmeyecektir. son olarak film müzikleri çok güzel. tavsiyedir ama herkese değildir efenim.