Lux Æterna

filmine gösterilen sert tepkileri umursamadığını düşündüğüm noe, bizleri düşünmeye davet eden filmlerinde, duygularımızın olumsuz yanlarını gösterip, güdüleriyle yaşayan insanı bizlere sorgulattı. duygularımızı gözden geçirmeğe teşvik eden, günlerce zihnimizi zorlayan ve insanın özünü huzursuz eden hikayeleri vardı. sanat vasıtasıyla bedenin doğasından kurtulup ruhun doğasına, akıl ve iradeye ulaşabilir, bizi insan yapan ruhun aklına böylelikle ulaşabiliriz. sinemasever ve eleştirmenlerin noe’nin sanatına duydukları öfkenin bundan kaynaklı olduğunu düşünmekteyim, bu kızgınlık, derinlerimizde hayvani yanımızla yüzleşmeyi istemediğimizden olsa gerek ama sanat eğlenmek için değil, düşünmek için var.

jenerikte “hepinizin sağlığı yerinde ancak epilepsisi olan birinin nöbet geçirmeden hemen önceki anda yaşadığı o yüce mutluluğu tahmin edemezsiniz. sadece bu mutluluk için hayatta yaşadığım tüm mutluluklardan vazgeçebilirim” diyen dostoyevski’den bir alıntı var ve sonra filmine şöyle devam ediyor noe

“biz yönetmenlerin büyük bir sorumluluğu var; filmi, endüstriden daha yukarı taşıyıp sanat formu seviyesine ulaştırmak elimizde”

epilepsi; nöronlardaki ani ve kontrolsüz boşalma olarak tanımlanıyor ancak bu boşalma, nöbet sırasındaki bağlantılar epilepsisi olan birine nasıl bir mutluluk veriyor ve ne tür bağlantılara ulaşıyor düşünmeye değer bir soru. ardından sanatçının sorumluluğu nedir’ sorusuna takılıyor zihnimiz. aklımıza gelen düşünceler şöyle; algılarımızı zorlayarak bizleri düşünmeye sevk etmesi ve eserleriyle bilgiyi asırlar ötesine taşıma yetisi, geçmiş ve gelecek arasında bağ kurması, yarattığı baskıyla zihinsel ve ruhsal olarak insanlığın gelişmesine etkide bulunmasıdır.