The Closet

The Closet : Asya filmlerinin şu özelliği var sizi gerer yerinizden zıplatır ama aynı zamanda sizin gözlerinizden yaş gelmesini bile sağlar öyle bir bağlar ki duygulanırsınız. Bu filmde öyle bir şey. Filmin başında nasıl tufaya düştü isem yerimden zıplamadım desem yalan olur hani. Film baştan sona geriyor arkadaşlar. Filmin her sahnesi gerilimli desem yeridir öyle lay lay lom sahnelere rastlamak ümkün değil belli bir ciddiyetle gidip o ciddiyetle biten korku temalarından olmuş. Filmin gidişatı da oldukça muazzam heyecanlandıran sahneleri bol olduğu için gram sıkılma payı yaşamadım desem yeridir sizlere. Sonuç olarak beğendiğim bir Kore yapıtı oldu şimdiden tavsiye eder iyi seyirler dilerim.

Korkunç bir film mi? -Hayır. Kurgu soru işaretlerinin tamamını yok ediyor mu ?- Hayır

Uzak doğu sinemasının özellikle korku öznesi olarak çocukları kullanmasının özel bir nedeni var mı ? Bilmiyorum.Özellikle Garez serisinin furyası ile beraber ortaya çıkan ''Aile-Çocuk'' ikilemi hala devam ediyor.Film görsel açıdan sizi doyuracak bir yapıya sahip değil hatta yer yer sıkabilir bile.Uzak doğu kültürüne/etimolojisi(Din bilgisi) hakim olmayan bizler için, özellikle filmin ruhani boyut/ gidiş/geliş kısmını tamamen anlamlandırma şansımız düşüyor.

Filmi sevmemin tek nedeni: Mesajının çok sağlam verilmesi.Özellikle filmde ana evil karakterimizin bu hale gelmesinin sebebinin babası tarafından öldürülmüş olması durumu fazla ciddi bir gerçekliğe dokunuyor.Aslında mesaj ciddi derin..

Karakterimiz babasının onu ölüme terk ettiği dolabın içerisinde ruhani anlamda kazandığı güç ile(ölümünden sonra ya da ölüm esnası bilgisi verilmiyor) yıllarca farklı farklı evleri gezip dolapların içlerinden çıkarak aslında her anlamda istismar edilen çocukları ailelerinden kaçırıyor. Bi nevi aslında bunca ailenin kaybı, çocukların bir noktada kazanımları çünkü her ne kadar biz finale kadar görmesekte, çocukların fiziksel/psikolojik olarak canlarının yakıldığını öğreniyoruz.Aslında alınan her çocuk, ailesinin mağduru.

Kısaca: Dışarıdan normal duran ailelerin, evlerinin içinde çocuklarına neler yapabildiğini acı şekilde öğreniyoruz ve bence bu noktada ''giysi dolabı'' bir sembol..Her şeyin içinde yaşandığı/yapıldığı, kapılarının kapalı tutulduğu o ev'in sembolü.

Bu bize ayrıca bir bilgi daha sağlıyor: Her aile kendi şeytanını kendi yaratır.Bunun mesajı küçük kız çocugu üzerinden dehşet sağlam verilmiş.Çocuklarına davranış şekliniz, onlara gösterdiğiniz şiddet gelecek için psikopatlar/katiller doğmasına sebep olabilir. Çocuk bir aynadır.Karşısına ne çıkarırsan, onu yansıtır.

Filmin ana sonu bize bu mesajı veriyor hemde 2 saniye ile.. Bir baba bilinçlendi ve çocugunu kurtardı ama toplum hala evlatlarına kötü davranmaya devam ediyor..ve biz finalde yine sırtı mahvolmuş(muhtemel şiddet mağduru) bir çocugun dolabın önünde dönüştüğünü görüyoruz.. Her şey başa sarıyor..

Toplumun düzelmesi için, 1 çocugun kurtulması yeterli değildir.Toplumun her bireyinin kurtulması için, herkesin aynı anda - aynı şekilde hareket etmesi gerekir.

Aile olmak üzerine, toplumun kendisini sorgulaması adına enfes bir film.

Not: ''Ebeveyn olmak'' istismar'ı içinde barındırmaz.
Şiddet/istismar çözüm değildir.