Nomadland

Asla bir yalnızlık filmi değil, bir "bir yere ait hissedememe" filmi. Belki de bir berduşluk hikayesi. Yalnızlık böyle bir şey değil. Filmde şımarık bir yalnızlık gördüm. Fern'e en az 3 farklı yerden "bizimle kalabilirsin" teklifi geldi. Şu "az yalnız" halimle ben bile o tekliflerden birini kabul edebilirdim. Çalıştığı iş yeri kapanan, ekonomik sıkıntı çeken, kocası ölen bir tek Fern değil. Yalnızlık da yaşamak da böyle şeyler değil. Fern bir depresyon içerisinde olabilir, bir yere ait hissetmediği de çok açık. Ama bunun bir yalnızlık hikayesi olduğunu kabul edemedim. Diğer karakterler içerisinde yalnızlığı yaşayanlar vardı. Filmdeki yaşlılık rahatsız ediciydi. Bunu üzülmek anlamında söylüyor olabilirim. Bu kadar yaşlanıp, bir gün bu hikayedekinden daha fazla yalnız kalabilecek olmak beni üzdü. Belki Amerika'ya yerleşebilseydim, buna yakın bir hayatım da olabilirdi. Yaşlı karakterlerin bu kadar göz önüne sokulmasının duygu sömürüsü olabileceğini bile düşündüm.

Yüksek beklentiyle izlemiş olmayı bir kenara bırakırsam film hakkında yorumum kadar negatif değilim. Ait olamama hissini iyi bilirim. Ben de bu topluma ait olduğumu düşünmüyorum. Ama bir şekilde yaşamak ve yola devam etmek gerekiyor. Benzer hikayelerin çok daha iyilerini izledik.