Zavallı

MozartIn en hüzülü eseri lacrimosa bir çok filmde kullanılmış ama etkisi ve kullanım yeri hiç bu yapımda ki kadar iyi olmamıştır diyebilirim.Filmin en başında ağlayan bir adam görüyoruz ve hemen acının kaynağını merak ediyoruz ve karısının başına gelen durumu görüp üzülüp adama hak veriyoruz ve biz de bir izleyici olarak adama hak veriyoruz ancak film ilerledikçe adamdi apatik duruş bizdeki o özdeşleşme duygusunu koparıyor çünkü izleyici apatik değil.Karısının iyileştiğini oğlunun önce annesi hastane de yatarken çaldığı neşeli ezgilere kızan babasının negatif tepsisinden sonra çaldığı neşeli ezgilerden anlıyoruz.Filmin ikinci yarısı ise tam da burada başlıyor.Yapım içinde çıkan yazılar da karakterin iç dünyasına bize gösteriyor çünkü bunu yazılarla yapabilir karakterimiz duygusal anlamda nötr.Avukat olan karakter aile ile buluşmasında acıdan beslenmeye çalışıyor ama acının içine giremiyor.Kuru temizlemeci den beklediği acıma hissini alamıyor ve tehlike çanları çalmaya başlıyor ve evlerinde duram aslında adama göre oraya ait olmayan tablo gözümüzde canlanıyor ve adam köpeği ile denize açlıyor ve köpek acı için feda edilen ilk canlı oluyor.Ancak bu da halk tarafından ailesi tarafından acı anlamında beslemiyorlar onu.Sonra karısı daha sonra oğlu bunu tahmin ile çıkabiliyoruz kapının kapanması ile.ve film açıldığı gibi bitiyor sonunda acı kazanıyor aslında burada sahte bir acı da söz konusu.Kazanan aslında mutluluk oluyor.Ana karakterimiz bu kavramları tersine çevirmiştir.Köpeğin kurtulması ise sevindiricidir.İlginçtir adam acının kaynağını kendisi seçmemiştir,topal taklidi yaparak,ölümcül hastalığa yakalandığını söyleyerek de çok sayıda hatta daha etkili bir şekilde geri dönüş alabilirdi ama bunu yapmamasının sebebi duygu olmaması.Bana göre karakter duygu durumunun sıfır lığı ve yaptığı suçlarla ki yapmamış da olabilir bu bilince de olabilir acı duygusunu tatmak ve sadece o duygunun ona mutluluk getireceğini zanneden bir psikopat olabilir.
Kısaca keyifli seyirler.