Hayal Ülkesi

“Kadim insanların dediklerine göre, Jauja bereket ve mutluluk dolu mitolojik bir diyardır. Bunu doğrulamak amacıyla birçok yolculuk yapıldı. Zaman içinde bu efsane büyüdü. İnsanlar hiç kuşkusuz abartıyorlardı, her zamanki gibi. Kesin olarak bilinen tek şeyse bu yeryüzü cennetini arayan herkesin yolda kaybolduğu”

Müthiş bir kare ile açılıyor film. Sırtını gördüğümüz bir adam, başını onun omzuna dayamış genç bir kız.Çarpıcı renkleri,kompozisyonu ile film boyunca pek çok örneği ile karşılaşacağımız bir geniş plan manzara. İkilinin konuşmaları filmin en konuşmalı anlarından biri olarak, sonrasında tanık olacağımız filmle ilgili çok şey söylüyor bize. Sıradan ama bir şeyler ima eden bir konuşma.Gördüklerimiz ile aslında görülmesi gerekenler arasındaki çelişkinin de bir örneği. Alonso karakterleri Patagonya’nın geniş ve boş mekanlarında yalnızlıklarını, tedirginliklerini ve doğa karşısındaki acizliklerini vurgulamak istercesine yerleştiren bir mizansen anlayışı ile hayli çarpıcı bir etkileyicilik yakalıyor. Çekimlerin yapıldığı bölgenin gizemli olarak adlandırılabilecek coğrafî özelliğinden akıllıca yararlanmış filmin yaratıcıları.Ve ortaya kolay kolay unutulmayacak kareler koymuşlar.Örneğin yıldızlı bir gecede kayaların üzerinde oturan adam, elindeki oyuncak asker ve yanında saplı olan kılıçtan oluşan görüntü bir “tablo güzelliğine” sahip ama görüntüyü çarpıcı kılan bu tablo değil,bu kısacık an karakterin yalnızlığını, çaresizliğini ve arayışını anlatabilmesi ve görüntünün gücünü ustaca kullanabilmesi.Düşsel bir hikâyeyi gerçekçi görüntülerle anlatabilmek de filmin başarıları arasında. Kişisel görünümlü bir hikâyeyi geçtiği toprakların tarihi ile ilişkilendirerek anlatabilen, toprakların doğasını hikâyenin karakterlerinden biri yapmayı başaran filmde başroldeki Viggo Mortensen’e ayrıca değinmek gerekiyor.Karakterinin duygularını fazladan tek bir mimiğe başvurmadan, yüzünü ve vücut dilini ekonomik ve doğal bir şekilde kullanarak tam da kendisine yakışan bir şekilde sergiliyor.

Gerçek ile düş, geçmiş ile bugün arasında yumuşak geçiş yapabilen, westernin “erkeksi” havasını bilinçli ama vurgusuz bir şekilde kıran bu farklı film, ortalama seyirci için sıkıcılığın sınırlarında dolaşan bir film.Ama Alonso’nun altı yıl aradan sonra çektiği bu eser gerçek sinemaseverlerin üzerinde düşüneceği bir çalışma olarak kesinlikle izlenmeyi ve ilgiyi hak ediyor.Pek fazla yorum almaması üzücü umarım gerekli ilgiyi üzerine çeker. Gereksiz türk filmleri ve saçma sapan Hollywood filmlerine bile inanılmaz yorum yapılıyor böyle filmlerde o yüzden görünmüyor bence.!! 10 / 8.0