Zincirsiz

Estetize edilmiş şiddetin piri; Quentin Tarantino.

Batı, Siyahîleri köle etti, Kızılderilileri yok etti, dünyanın geri kalanını da kendine sömürge etti. Tarantino filmlerinde, Batı'nın kanla yazılan tarihine getirilen sert eleştirileri görmek fazlasıyla mümkün. Hem de içeriden bir göz olarak..

Zincirsiz, sert bir eleştiri filmidir özünde. Her ne kadar araya yer yer mizah serpiştirilse de, Tarantino'nun bu niyeti barizdir.

Filmde, köleci zihniyetin biyolojik, psikolojik ve sosyolojik dayanakları da irdelenir. Birincisi, DiCaprio'nun canlandırdığı karakterin, Siyahîlerin kafataslarında yer aldığını iddia ettiği, onları itaatçi kılan kemik yapısıdır.
İkincisi -ki birincisiyle ilintilidir- onların psikolojik olarak da hizmet etmeye yatkın olduğudur. Psikoloji mevzusu, villanın sadık hizmetkarı ve kölesi Stephan'ın (Samuel L. Jackson) derin bağımlılığında başka bir şekilde tezahür eder. O, Siyahî olmasına rağmen kendisini Siyahî göremeyecek kadar özünden kopmuş, kraldan çok kralcı, efendisinden daha zorba, ondan daha baskın olmuştur. Bu yüzden Django evi taramaya başlamadan önce, villanın tüm Siyahî çalışanlarının gitmesine izin verirken Stephan'ı bizzat öldürür.

Filmde ayrıca Christoph Waltz gibi ayrı bir güzellik var. Tüm serencam, onun kelle avcılığıyla başlar aslında. Onun ve Django'nun harika birlikteliği, ince bir nüans olan verilen eski bir Alman masalının yeniden dirilmesine olanak verir.

Tarantino filmlerinin karakteristik yanı, bilirsiniz ki şiddetin oldukça gerçekçi verilmesidir. Parçalanmış kafalar, delinmiş bedenler... Hatta paramparça edilen uzuvlar, hayvanlar... Tarantino, işte bu sahnelerle vardır adeta.

Bir de filmde bizzat Tarantino'nun kendisine tanık olmamızın güzelliği vardır tabii. Kendine lanet bir rol vererek hem de: Köle sevkiyatçısı.

Eee, filmde pis kölecileri öldürtürken, kendini bundan muaf mı kılacak Tarantino? Hiç olur mu, bir dinamitle kendini havaya uçurtur tabii.