Being Flynn

filmin ilk yarım saat, kırk dakkasını izleyince ; ikiknci bir "guguk kuşu" mu izleyeceğim diye beklentim oluştu. film aktıkça ,hikaye o yoldan saptı. . bir grup evsiz embesil ile aynı yerde yaşamak zorunda kalan bir adamın hikayesinden çok, idealist ve kendince ilkeleri olan bir yazarın ve aynı kendi gibi edebi yeteneği olan ama bu yeteneğini olmadık işlerde çalışıp, çarçur eden oğlunun hikayesini izlemek te, aslında çok değişik gelmedi.fakat film , her şeye rağmen ; " acaba sonu nasıl bitecek"? diye de bir merak uyandırmadı değil hani... peki o merağa değdi mi? o hırçın, agresif,hayat ile kavgalı yazar baba ve keş , pasif, içine kapanık, kendisiyle yüzleşmekten korkan,mıymıntı şair oğlunun akıbeti çok ta öyle ahım şahım, süprizli bir son olmadı. biraz, bizim Nuri Bilge tınıları ve fransız sanat filmlerinin melodileri de vardı filmde sanki.

İyi bir drama ve iyi bir uyarlama. Hayatı boyunca kurduğu hayali ile yaşamış ve muvaffak olamayıp bunu da kabullenememiş bir baba ile her mektubunda aynı yolda yürümesini öğütlediği oğlunun 18 sene sonra yeniden bir araya gelmeleri ile gelişen bir hikayeyi konu alıyor. Ama bu sefer Holywood bize laylaylom bir kavuşmadan söz etmek yerine daha da dibe vuran hayatları anlatıyor. Filmde alıştığınız Amerikan rüyasını değil de gerçek yüzünü göreceksiniz. Bu yüzden ne dünyaya pembe bulutlar arkasından bakanlar için ne de "aman bana ne elalemin derdinden" diyenler için uygun bir film değil. Film geneli diyaloglarla ilerliyor De Niro usta kalitesini elbette konuşturuyor lakin Paul Dano fimde biraz durgun kalmış ki aslına bakarsanız önceki performansları göz önüne alındığında ağır dramlar için biçilmiş kaftan. Filmin genelinde de bir avrupa sineması havası var ve Another Bullshit Night in Suck City: A Memoir isimli kitaptan da uyarlama olduğunu belirteyim.
Ve yine sormam gerekirse Robert De Niro`nun girmediği kılık kaldı mı ?