Altın ve Bakır

Abbas Kiyarüstemi; 1977’de ''Kirazın Tadı'' filmiyle Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye ödülünü kazandığında, İran’ı dünya sinema haritasının tam orta yerine yerleştirmişti. O zamandan beri İran Sineması, büyüleyici başarılarıyla bütün dünyayı şaşırtarak sarsmaya devam ediyor.

Sinemanın İran’da hayalleri nasıl süslediğine dikkat çeken yapımcıların, İslam Devrimi’nin akabindeki sıkı sansüre ve denetim mekanizmalarına rağmen, ifade özgürlüklerine ket vurmaktan ziyade, özgün bir anlatım dili oluşturmayı başardıklarını gözler önüne seriyor.

Özellikle ülkemizde belki de komşu olmamız sebebiyle çok seviliyor İran filmleri. Sinema var olduğundan bu yana gerek Şah rejimi gerek İslam rejimi tarafından hep baskılarla karşılaşan İran sineması buna rağmen çok başarılı yapımlara imza atmıştır hep. Belki de yaşanılan baskılar filmlerin daha da nitelikli olmasını sağlamıştır, kim bilir.?

Günden güne kirlenen ve pas tutan yüreklerin çarptığı bir evrende, aile kavramının ne denli kutsal bir müessese olduğunu bize hatırlatan, sevgi, şefkat, özveri ve fedakarlık gibi yoksunluğunu çektiğimiz duyguları hatırlamamızı sağlayan oldukça sarsıcı bir hikaye. Film, zamanla geçer deyiminin anlamsızlaştığı bir duygu yoğunluğuna sürüklüyor izleyeni.

Öylesine samimi, o kadar içimizden, bizden bir senaryo ki; karşı evin penceresindeki perdenin aralığından günlük yaşamda seyirci olduğumuz bir komşu aile draması gibi. Her bir karakterin büyük bir özenle seçilmiş olduğu hissini aktarım noktasında hayli etkili bir üslup kullanmayı başaran yönetmen, hayata ve yaşama dair sorgulanması gereken düşünceler ekseninde kaybolmamıza sebep oluyor.

Baba ve Anne kelimelerinin anlam kazandığı, benzerine az rastlanır bir hikaye ''Tala ve Mes''. Arka fonda defalarca play tuşuna basılarak aynı noktadan başlayıp beni 90'lara götüren Hakan Peker'in Vakti Geldi Ayrılığın şarkısını duymak ise ayrıca bir keyifti.

Söylemem odur ki: İzleyin, izlettirin...