Acımasız Tanrı

Çocukları arasındaki kavgayı oturup "medenice" konuşmaya çalışan iki anne-babanın bir salonda diyalogları ile başlayıp bir sonuca bağlayamadıkları biten sıkıcı bir film. Filmin kötü bir özelliği orijinal ismi yerine konulan saçma isim. Bizde sinemalarda para verip izlemeye değer olmayan filmlere kendilerince böyle "çarpıcı" isimler koyarak izlenir hale getirme stratejisinin sonucu olarak böyle saçma isimler veriliyor. Bir zamanlar "The Muse" yani "Peri" adlı filme salt Sharone Stone oynadığı için "Seksi Peri" ismi ile gösterime girmişti. Stone'nin daha önceki filmleri Temel İçgüdü ve Sliver'dan yola çıkarak bu filmin de erotik sahneler olduğu mesajı verilmeye çalışılmıştı. Oysa filmin bununla alakası yoktu. Filmin ismine bakarak gidenler büyük bir hayal kırıklığına uğramış olmalı. Bu filmin ne tanrı, ne de onun acımasızlığıyla hiçbir alakası yok. Bu ismi koyan zeka özürlü arkadaş bu ismi koyarak ateistleri mi, teistleri mi hedef kitle olarak seçmiş, bilinmez. Fakat uzun diyaloglardan rahatsız olanlar, aksiyon, gerilim veya korku severlerin, hatta drama severlerin bile uzak durması gereken sıkıcı bir film. Yönetmenin Polansky olması bir anlam ifade etmiyor. Düşünün, filmin en büyük gideri oyunculara verilen paralar olmalı. Jodie Foster ve Kate Winslet sırf yönetmeni kırmamak için bu filmde oynadıklarını düşünüyorum. Christopf Waltz ve John C.Reilly için de farklı düşünmüyorum. Yönetmen ve senarist zaten Polansky. Eh, geriye masraf olarak ne kaldı ki? Şaka bir yana çok iyi dört oyuncuya da yazık olmuş. Sinema guruları bu filme övgüler yağdırıp, sanatsal yönlerini uzun uzadıya anlatabilirler. Lakin bu durum filmi izlemenin zaman kaybı olduğu gerçeğini değiştirmez.

Öncelikle filmi beğenmediğimi söylemeliyim. Yönetmen koltuğunda Polanski gibi bir isim olmasına, oyuncuların muazzam kalitesine ve dram filminin gerektirdiği her türlü özelliğe fazlasıyla sahip diyaloglarına rağmen. Film iki çocuğun uzak çekim kavga etmesi ile başlayıp son sahnede bir hamster ile birlikte gençlerin final görüntüsüne kadar tamamen yetişkinlerin diyaloglarını anlatıyor. Bunu biraz abartılı yapması, adeta insanı isyan ettiren anlar değil beğenmememin sebebi. Belki onlar daha da katkı sağlamış filme. Ancak içinin dolmadığı, yükselmesi ile sönmesi arasındaki bir anlık değişimlerin anlamını hissedemedim açıkçası. Nedenine bakmadan da sadece olması tatmin etmedi kısaca. Ama çocukların (veya tüm insanların mı demeliyim?) bir önceki halleri ile bir sonrasında o kin tutmayan, stabil olmayan, belki güvenilmez belki de affedici yanları olarak niteleyebileceğim duyguları hayata bağlıyor onları. Ama her işe el atan bazı büyükler (ve insanlar demeliyim yine) aslında onların üzerinden kendilerini ve ilişkilerini sorguluyor, hesaplaşıyor diğerleri ile. Eğer sadece bunu anlatmak veya hatırlatmaksa amaç, evet hissettim bir kere daha. Ama başta saydığım isimler bunu çok daha iyi yapabilecek kalitede kesinlikle.