Aşk

haneke’nin en popüler filmi olan amour, çok büyük övgü alan bir eser oldu zamanında. filmi izlediğimizde görsel düzenlemelerin, sahnelerin, renklerin, ışığın, oyunculukların her birisinin ayrı ayrı etkileyici, ve hatta neredeyse duygusal bir atmosfer oluşturduğunu söyleyebiliriz.

filmle ilgili the guardian gazetesinin websitesinde ilginç bir itiraz yazısı okudum: yazar burada hasta olan georges olsaydı ve georges’un sonu filmdeki anne gibi bitseydi bu kadar beğeni olmayabilirdi diyor. cinsiyet seçimi, bir erkeğin merhamet ve şefkat/aşk duygusu ile sevdiği ve ömrünü beraber geçirdiği kadına olan tavrının yüceltilmesinde cinsiyetçi bir yaklaşım olduğunu söylüyor yazar. burada spoiler olacak ama, georges’un anne’i ödürmesinin ötenaziye övgü olduğundan söz edilmiş. spoiler sonu. bilmiyorum. bunların hepsi düşünülebilir.

seneler sonra amour’u bir kez daha izlerken, yine çok etkilenmemiş olmamın sebebini düşündüm. yaşlanma, fiziksel anlamda bedenin güç kaybetmesi ve acı çekmek, hastalık ve bütün bunların yanında neredeyse kimsesizlik, yalnızlık, iletişimsizlik, ailenin neredeyse işlevsizliği, var olmamış olması. bunların bir çoğu haneke filmlerinde yer alan meseleler. ben georges, anne ve kızlarını yedinci kıta’daki aile filmin sonunda spoıler xxx intihar etmemiş olsaydı xxx spoıler sonu işte bu insanlara dönüşürdü diye düşündüm. onların işlevsiz, kopuk ilişkileri zaten yönetmenin son filmi mutlu son’da daha ayrıntılı anlatılıyor ve hatta artık bir öykü olma özelliğini yitirmiş parçalı halleriyle daha da etkileyici bir atmosfer de yaratıyor bence. amour’da çok hesaplı, ince ince işlenmiş bir tavır var. bunun ne olduğunu çözdüğümü söyleyemem. sanki haneke’nin çekmemesi gereken bir film gibi amour. ya da bu film için haneke’nin guilty pleasure filmi de denebilir belki. hikayesiz bir can acısı filmi gibi. yönetmenin her filmini izledim - tv filmi olarak çektiği şato’yu saymıyorum- ama herhalde beni en az etkileyen filmi bu oldu.

filmin en güzel yanını ise sona saklıyor yönetmen: bir haneke filminde hayvanlar mutlaka öldürülür; yedinci kıta'da balıklar, benny'nin videosu'nda domuzlar, funny games'te köpek, cache'de horozlar, bilinmeyen kod'da inekler, kurdun günü'nde atlar, mutlu son'da çeşitli hayvanlar vb. amour bu anlamda çok güzel, etkileyici bir tarzda bir istisna yaratıyor ve güvercin bir mektupta neredeyse bir veda öyküsüne dönüşmüş hâliyle bir kaç satırda da olsa ölmediğini hissettiriyor bize.