Bir Konuşabilse

Filmde çoğunlukla gözler konuşuyor, gözlere yazılmış senaryo, kalplere, gülüşlere... Diller tutuluyor, çünkü yasak aşk. Aşk yasak haliyle konuşmak da. Film sakin, sessiz, sıkıcı, öyle görünüyor ama iki bedende kopan fırtınaları sadece çeken biliyor.
Seni seviyorum diyor eşi, tam dibinde. Kadın duyamıyor, sanki çok uzaklardan denmiş gibi. Dünyanın en güzel gülüşü var kadında ama sanki sadece bir kişi farkında. Farkeden kişinin bile bakışını, gülüşünü değiştiriyor. Bir an önce gitmek isteyen adama dünya bir anda cennete dönüyor, gitmek tam bir cehennem. Ateşi bizi de yakarak bitiyor film.
Kalpten kalbe giden bir yol var görülmez, gönülden gönüle gider, yaroy yaroy yaroy yaroy yaroy, yol gizli gizli...

"Kim olduğunu, hayattan ne istediğini anlamaya başladıkça, daha azı senin olur"
Hiç böyle bir film beklemiyordum, şöyle bir film izlerim gibisinden farklı bir beklentim de yoktu ama izlediğim şeyden etkilendim ya. Amerikan sanatsal dram filmi mi diyeceğim ne diyeceğim şimdi buna. Varoluşsal sorunlara değinen, kalabalıklar içerisindeki yalnızlığa değinen, büyük yalnızlığın tek bir kişi ile dağılabileceğine değinen aşkın geri planda kalıp anlaşılmanın ön plana çıktığı beni farklı yerden etkileyen bir yapım oldu, melankolik bir zamanımda belki açar tekrar izlerim. Kalabalık ile oturup izledikten sonra tartışılası muazzam bir yapım, filmi bitirdikten sonra sıkıcı demeden önce biraz sindirmeye çalışmak gerekli diye düşünüyorum. Puanım: 7.9