Sylvia

Fanus... Hayatımızı somut bir şekilde tanımlamak istersek eğer ona 'fanus' diyebiliriz. İçinde gece ve gündüzün yani karanlık ve aydınlığın bir arada olduğu, iyiliğin ve kötülüğün aynı anda yürüdüğü, oturduğu ve kalktığı bir yer. Fanus sayesinde rüzgardan korunalım derken geçen her bir gün de içinde kendi rüzgarımızla hapsolduğumuz bir yer. Paylaştığımız tek ortak şey bu. Geri kalan her şey ise umutlarımız ve arzularımızla şekillenen lakin hiçbir anlamı olmayan beklentilerimiz. Hepimiz bu fanusun içinde birbirimize karşı beklenti içinde oluyoruz; beklenti içinde oldukça da hayal kırıklığına uğrayarak yok oluyoruz. Duygularımızın hayal kırıklıklarımızı ele vermemesi için verdiğimiz çaba bizi diğerlerine karşı daha değerli yapması gerekirken tam tersine anlaşılmayan,boş bir çaba olarak görülüyor. Ölüm sadece bu fanusun içinde yok olmaktır. Asıl insanı kendi içinde yok eden şey budur.
Bu yüzdendir ki, 'Sylvia' bir film değildir; hayatın ne olduğunu anlamaktır