Susuzluk

En kötüsünü gösterip en iyinin değerini anlatmak için yapılmış bir Bergman klasiği.. Filmde Kötü bir evlilikleri olan çiftin, İtalya’ya yaptıkları yolculuk sonrasında Stockholm’e dönüş yolculuğunda, Psikiyatrist ve onun lezbiyen arkadaşı ile tanışmaları anlatılmaktadır. Ingmar Bergman’ın lezbiyen sekans diye adlandırdığı kısım, zamanında sansürün epey kurbanı olmuş. Fakat yine de hissiyatı ustaca vermiştir. Bergman filmleri içinde geri planda kalmış bir film Törst. Ama aslında içinde Bergman simgelerinin en bol olduğu hazinelerinden biridir de ayrıca. Bergmanın sorunlu kadınları yine ön planda. Yine mutsuz yine umutsuzlar. Ve tek ilaçları hep olduğu gibi sevgi. İzleyene sıkıntılar yaratan bunaltan sahneler aslında tek bir amaç taşıyor. değerli olan madde değil maneviyat. Bütün gücün içimizde olduğunu anlatmaya çalışır bize. İnanç, sevgi, başarı iyi olan her şey bizde gizli. Tabii bunun tam tersi de. Gerisi sizin hangisini bulmak istemenize kalmış. Bu yüzdendir bizi hep içimize sürüklemesi, düşündürmesi. İnsanın içine yolculuğu nasıl ağır yorucu ise bunun bize aktarımı da bu kadar yoğun. Bu açıdan bakınca Törst filmi daha anlaşılır.. Bu filmde birbirine bağlı ama bağımsız gibi görünen kişilerin yaşam örgüsünü izliyoruz. Bütün karakterler dolaylı da olsa birbirine bağlı ama birbirini anlamayan uzak kalan insanlar. Aile bile olsalar ne kadar birbirlerini anlayabiliyorlar? Kadınlar bunalımda, çıkmazda.. O dönemin çarpık ilişkileri anlatılmış. Kuraklık gibi yağmura açlık var. Birlikte olmadan yapamayan ama bir arada olunca da olmayan bu insanların hikayesi film ilerledikçe farklı bir hal alıyor. Artık anne olamayacak bir kadının içim bataklık demesi ve sürekli kabuslarıyla geçmişiyle yaşaması her şeyimi kaybettim derken yine de bir umut araması, insanın siyahı arzularken beyazı da istemesine örnektir

Bergman gözünden kadın olmak..

Zordur kadınlar üzerinden film yapmak. yani yapılır da anlatmak zor. Sanırım doğru cümle bu. Kadınlar zaten kendilerini anlayamazken bir erkeğin gözlem yapıp şekillendirmesi ve bunu izleyicinin önüne sermesi pek zor olsa gerek.İşte Bergman burada farkını ortaya koymuş. Persona filmini izlediyseniz psikolojik yapımızla nasıl uğraştığını bunu isterse ne kadar karmaşık anlattığını bilirsiniz.
Mesela Törst daha akıcı daha sade. Birbirinden farklı kadınları toplayıp çarpıp sonra tek bir anlama bölmüştür. sonuçta sevgisiz kalan bünyelerimizin ne kadar tehlikeli olabileceğini göz önüne sermiştir. Ve beni ne kadar iyi anlattığından ziyade daha çok kadına bakış açısı etkilemiştir. Çünkü kadınların alıngan oluşu, naif ya da sorunlu hatta arıza bile oluşuyla ayırmıyor. Bu özelliklerini seviyor ve ezmeden yerin dibine sokmadan da nasıl gösterilir bunu belirtiyor. İmgeleri bol olan bir yönetmen ama burada daha sade bir yol izlemiş. Yine var tabii özellikle sonu bile etkilenmek için yeterli diyebilirim. Bence arka planda kalmayı hak etmeyen zira lezbiyen sekansı ile geçmişte sansüre uğrasa da şimdiler de o sahnelerin bile ne kadar ayrıcalıklı olduğu anlaşılmıştır.

Yalnızlık, umutsuzluk ve gelecek kaygısı üzerine çekilmiş en iyilerden birisidir. Hatta başyapıt bile sayılabilir..